تاریخچه اصلان تپه

تاریخچه اصلان تپه

اصلان تپه سمت باختری رودخانه سیاه رود در امتداد شمال – جنوب ده بومهن قرار گرفته است.
 

شکل آن کله قندی، قطر دامنه به طور میانگین ۲۵۰متر و بلندی آن از زمینهای سمت شمال ۳۰ متر و از زمینهای جنوب، نزدیک به ۵۰ متر می باشد.

بیش از ۴۰ سال از زمان ثبت این تپه در فهرست آثار ملی سپری شده است. باستان شناسان ضمن اشاره به وجود آثار فراوان در سطح و لایه های زیرین این تپه،آن را مکان زندگی انسانها در زمان ساسانیان تا نزدیک به سده های ۱۱ و ۱۲ قرن۱۷ و ۱۸ میلادی، می دانند.

آنها براین باورند، ساکنان بر اثر رخداد طبیعی و یا هجوم قوم های دیگر، این تپه را ترک کرده و به جای دیگر پناه برده اند.

پیش از هجوم جمعیت به بخش هایی از دامنه، نشانه ها و شواهد فرهنگی بسیاری مانند بقایای معماری، خاکستر،ا ستخوان و سفال در سطح و پیرامون اصلان تپه یافت شده بود. نشانه ها ،ظروف و اسکلت های انسانی یافت شده توسط افراد-شماری که اقدام به گود برداری و یا حفر چاه کرده اند، در شناخت این اثر سودمند بوده است.

دیرینگی نمونه سفال های به دست آمده، دست کم به دوره ساسانیان باز میگردد. این سفال ها از انواع نخودی، قرمز، بالعاب، بدون لعاب چرخ ساز و لعاب پاشیده است که دارای نقش های هندسی،گیاهی و حیوانی اند. این سفال ها شامل ظروف خمره ای ویژه نگه داشت آذوقه؛ ظرف های کاربردی روزانه مانند کاسه،بشقاب،کوزه وتکه های لوازم تزیینی،مانند گردنبند هستند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *