برای بررسی سیمای پیشین شهر، بازگشت به گذشته های دور معنا ندارد؛ زیرا بومهن در میانه دهه 1370 تبدیل به شهر شده است.

این تجربه شهری شدن با دو رخداد همزمان شده است: نخست،آغاز گسترش کالبدی شهر و دیگر از رونق افتادن فعالیتهای کشاورزی که با گذشت زمان جای خود را به خدمات بیشتر داد؛ البته وضع کشاورزی در سالهای دهه 70 به اندازه امروز ناامیدکننده نبود ولی در همان هنگام هم اوضاع کشاورزی با دوره های پیشین تفاوت چشمگیری داشت.

در گذشته،فراورده های کشاورزی به اندازه ای بوده که حتی از نگاه پادشاهان نیز دور نمی ماند.در شرح ماجرای سفر ناصرالدین شاه به خراسان به روایت این پادشاه آمده است: ((حاصل بومهن سبز است.خیلی به درو طول دارد)).

این سخن کوتاه، غلبه زراعت بر باغداری را درآن دوران نشان میدهد. به هر روی،آرام آرام از وسعت اندک اراضی باقیمانده شهر-پیشتر به زیر کشت محصولات گوناگون می رفت-کاسته شد؛ تا جایی که ساختمانها به علف چرهای کشاورزان در بلندی ها و اراضی بالادست بومهن، مانند لوران نیز نفوذ کرد. البته هنگامی که بومهن دهه 1370را با دهه های پیشین می سنجیم،طبیعی است که تفاوت هایی را میبینیم و قانع می شویم که از گسترش ساخت و ساز و توسعه کالبدی آن سخن بگوییم.

در حالی که به هیچ وجه، اندازه توسعه فیزیکی دهه 70 به مانند امروز نبوده و حافظه شهری مردم،خانه های کم شمار و دور از هم را از آن دوران، به یاد دارد.

در واقع،به جز چند گذرگاه اصلی و فرعی که به سادگی از هم باز شناخته می شدند،سازه ای وجود نداشت و تازه شبکه سکونت گاهی در حال یکی شدن با شبکه راه ها،به ویژه راه اصلی شهر بود.

شهربومهن در طی سه دوره زمانی گسترش یافته است:سال 1366(پیش از تبدیل شدن به شهر) مساحت آن5/89 هکتار؛ سال1378، 25/109هکتار؛وسرانجام سال 1384به 177 هکتار میرسد.