امام زاده قاسم در روستای گلخندان قدیم، در نقطه ای بلند و مشرف به روستا واقع شده که از سمت شمال و شرق به زمین های زراعی و از سمت جنوب و غرب به خانه های مسکونی محدود می شود. گمان می رود، شهرت نام آم برآمده از وجود نگارکند روی ضریح امام زاده و داستان های محلی باشد، زیرا در هیچ سند یا سفرنامه ای از آن یاد نشده است.

 

در کتاب کنزالانساب و نیز اثر شیخ مفید، (قاسم) را پسر عبدالله بن زید بن امام حسن(ع) می دانند.

 

همچنین در نسخه خطی منسوب به امام زاده چنین آماده است:((قاسم بن عبدالله بن زید بن امام حسن (ع) را در ولایت دماوند به موضع گل خندان شهید کردند.

 

هسته نخستین برج آرامگاهی امام زاده سازه ای است ساده با طرح هشت گوشه و گنبد رک هشت ترک هرمی شکل که در دوره های بازپسین، ایوانی مستطیلی به بخش ورودی بنا افزوده شده است.

 

سندی که تاریخ ساخت بنا را نشان می دهد در دسترس نیست، ولی می توان با بررسی شیوه ساخت و سنجش آن با دیگر بناها نسبت به تاریخ ساخت آن اظهار نظر نمود. برج های آرامگاهی در قرن های هفتم و هشتم هجری با ویژگی هایی چون تزیینات بیرونی و درونی و همچنین قرارگیری نگارکندها در زیر گنبد ساخته می شدند. در قرن های بعدی این عناصر رنگ باخته و جای خود را به سادگی دادند. در سازه امام زاده قاسم،هیچگونه تزئیناتی در درون و بیرون و نیز نگارکندی در زیر گنبد دیده نمی شود بنابراین می توان ان را به پس از قرون یاد شده نسبت داد.

 

افزون بر این، کوتاه کردن بدنه بنا و عریض تر نمودن آن و بهره گیری از مصالح بومی ضمن سادگی تمایزی آشکار با بناهای قرن هفت و هشت ایجاد کرده است. محوطه بیرونی امام زاده بدون حصار و پیرامون آن را قبرهایی فرا گرفته است. وجود این سنگ قبرها دستاویز گمانه زنی هایی درباره اهمیت این مکان شده است؛ به ویژه آنکه این سنگ قبرها دارای نشانه های جداگانه برای جنس زن و مرد است. روی سنگ قبر مردان نقش های از تسبیح، مهر و شانه و روی سنگ قبر زنان قیچی و شانه دیده می شود.