مردمان این دیار، باغهای سرسبزی را به یاد می آورند که با محله های جنوبی شهردر آمیخته بوده اند.آن روزها، فضاهای سبز و خانه ها، نقشی برابر در ساخت سیمای شهر داشتند. مانند باغ ایران نژاد در خیابان ((دلجو)) فراوان بود و رهگذران از آن بهره مند بودند.

هنگامی که ساخت و ساز فراوان شد، محله ها به عنوان پاره های جدانشدنی شهر،دگرگون شده ،نشانه های سرسبزی کم کم رنگ باختند. شاید بازگشت به آن دوران دشوار باشد، اما امروزه مدیریت شهری پی به بایستگی فضاهای سبز برده است. نمود چنین فهمی را میتوان در ایجاد بوستانهای تازه مشاهده کرد.کارکرد این فضاها،بیشترشامل قدم زدن،آسودن و بازی کردن است.

در شمال شهر واقع در ده بومهن،((باغ چنار))(چنارستان) با درختانی کهنسال و سر به فلک کشیده خودنمایی می کند. این باغ تاریخی با فاصله اندک از قاسم دره سی، قرار گرفته است.تنه های اصلی درختان این باغ بارها بریده یا سوزانده شده و درختان موجود بر کُنده بریده یا سوخته قبلی روییده اند. عمرشماری از درخت هایی که پس از نابودی،دوباره روییده اند به 150سال می رسد. پیشینه این باغ را به پایان دوره صفویه نسبت داده اند،ولی در درستی این دیدگاه تردید وجود دارد.

این چنارستان به تازگی توسط شهرداری سامان دهی شده و فضای 5000 متر مربعی آن، برای خوش گذرانی و انجام بازی ها فراهم آمده است.