شاید هیچ کارشناس شهری را نتوان یافت که گسترش بومهن را از نگر کالبدی افتخار آمیز بداند و یا این گسترش نامتوازن و نا هماهنگ شهر را تایید کند. فراتر از این فراخ شدن پر زیان،پیوندهای فرهنگی شهر نیز سست شده و رو به ویرانی رفته است. اینجا زمانی حال و هوای روستاگونه داشت و پیشه مردمانش کشاورزی بود. باآمدن راه، مدرسه،درمانگاه واتومبیل، این جامعه روستایی دگرگون شد.

((ساختارفضایی)) منطقه (که براساس تفاوت قریه ها و پیوندهای طایفگی شکل گرفته بود) ((معنا)) و ((کارکرد)) تضاد بخش خود را از دست داد و قدرت از کدخدایان (رهبران روستا) ستانده شد.

نشانه های بیشمار این مواجهه غافلگیرانه را میتوان با پرسه زدن در شهر به خوبی دید؛به ویژه محله هایی مانند سیاه بند، لوران، ده بومهن و شهرآبادکه زمانی باهویت مستقل خود محلی برای نمایش نشانه های فرهنگی و نیز شاهدی بر هم آوایی و همبستگی های مردمانش بوده اند،کمتر نشانه هایی از هویت جمعی در آنها یافت می شود.